Le 16 juillet, à la pointe du jour, nous vîmes les colonnes ennemies sortir d’Arta et s’avancer dans la plaine. Elles étaient composées de huit à neuf cents cavaliers, et dc cinq mille fantassins. La cavalerie se partagea dans plusieurs positions sur notre gauche, pour intercepter tout secours et couper la retraite; les Albanais, vêtus de blanc comme aux jours de fête, accoururent à nous en chantant et agitant leurs nombreux drapeaux. Ils furent accueillis par un feu bien nourri, et en un instant le pied des retranchements fut couvert de leurs morts. Quel avantage ne devions-nous pas avoir sur de pareils soldats, qui attaquent en masse et sans ordre! Dès que le signal est donné, les porte-drapeaux, qui sont toujours les plus braves, vont en avant; ceux qui osent les suivent, et chacun dirige ses coups comme il le croit le plus utile. [...] Avec du sang-froid, nous ne devions pas craindre leur nombre, et nous n’avions. pas encore perdu un seul homme, quand ils pouvaient déjà trouver un abri derrière leurs morts. Une vive fusillade durait depuis deux heures sur tous les points, et nous nous riions de tant de bruit, quand tout-à-coup le cri fatal se fait entendre: Gogo s'enfuit; nous sommes tournés! Ce traître abandonnant le village, l’ennemi venait de passer le col de la langue de terre que nous occupions; en un moment, les Céphaloniens furent culbutés sur le régiment, et les Philhellènes, ne pouvant plus tenir tête au torrent d’ennemis qui entraient de toutes parts, la position fut enlevée. Comment retracer tant d’efforts dignes d’un meilleur sort; la mort glorieuse du brave commandant Dania; celle du capitaine Mignac, qui renverse a ses pieds sept de ses ennemis, et ne succombe que quand son sabre se brise dans sa main robuste! Le lieutenant Chauvassaigne (i) sauve la vie de son ami, s'élance sur un porte-drapeau, le combat corps a corps, le terrasse et lui arrache son étendard; mais il a reçu un coup de sabre sur le front, le sang lui couvre les yeux ; au lieu de se retirer de notre côté, il va tomber avec son trophée au milieu des ennemis. Le colonel Tarella, blessé, sentant ses forces défaillir, dit à quelques officiers qui ne voulaient pas l’abandonner : « Mes amis, au nom de Dieu, sauvez-vous, je ne puis aller plus loin ; faites connaître ma mort à ma famille.»[...] Le soir j’eus la consolation de voir que nos pertes étaient loin de ce que nous devions craindre : nous avions à pleurer cent cinquante-neuf hommes, dont quarante-huit officiers;

Πηγή: Ol. Voutier, Mémoires sur la guerre actuelle des Grecs, Παρίσι, Bossange frères, 1823, σ. 277-281.

Μετά ταύτα απεφασίσθη το μεν τακτικόν σώμα, ο λόχος των φιλελλήνων και τα ελαφρά Πελοποννησιακά σώματα να καταλάβωσι το χωρίον Πέτα, το σώμα των Σουλιωτών υπό την οδηγίαν του Μαρκο-βότζαρη την Πλάκαν, το δε στραταρχείον να μένη εκεί με τον πρόεδρον Μαυροκορδάτον […].

Πηγή: Χρ. Σ. Βυζάντιος, Ιστορία του τακτικού στρατού της Ελλάδος από της πρώτης συστάσεώς του κατά το 1821 μέχρι των 1832, Εν Αθήναις, Εκ της τυπογραφίας Κ. Ράλλη, 1837, σ. 14.

Οι Τούρκοι παρακολουθήσαντες τους φυγόντας από την Πλάκαν έως δέκα χιλιάδες ιππείς τε και πεζοί, φθάνουσιν εις Πέττα την 4 Ιουλίου και ήρχησαν να μάχωνται […]. Οι δε λοιποί φεύγοντες κατεσκορπίσθησαν.

Πηγή: Νικόλαος Σπηλιάδης, Απομνημονεύματα, τ. Α΄, Αθήνησι, Εκ του Τυπογραφείου Χ.Ν. Φιλαδελφέως, 1851, σ. 363.

Κατ’ αυτήν την ημέραν της 4 Ιούλιου όπου εγένετο η μάχη εις την Σιλάντζα, την αυτήν ημέραν εξήλθον οι Τούρκοι εξ Άρτης, συγκείμενοι εξ 7-8 χιλιάδων υπό τους αυτούς Πασσάδες τους προσβάλοντας τους εν Πλάκα Έλληνας, έχοντας έμπροσθεν το πεζικόν και όπισθεν το ιππικόν, οι δε εν Πέτα Έλληνας είχον τοποθετήσει τα μεν δύο Ελληνικά τακτικά τάγματα προς το κέντρον έχοντα δύω πυροβόλα και δέκα πυροβολιστάς, ο δε λόχος των φιλελλήνων αριστερά, το σώμα των επτανησίων δεξιά, οι δε μη τακτικοί προς το όπισθεν μέρος του χωρίου…

Πηγή: Λάμπρος Κουτσονίκας, Γενική ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ. Β΄, Εν Αθήναις, Τύποις του «Ευαγγελισμού» Δ. Καρακατζάνη, 1863-1864, σ. 178.

Το χωρίον του Πέτα κείται επί θέσεως ορεινής και οχυράς εν μέσω δύο σειρών βουνών…εστρατοπέδευσαν οι Έλληνες εν τω χωρίω τούτο, οι τακτικοί, οι φιλέλληνες, και οι Επτανήσιοι κατέλαβαν την έμπροσθεν σειράν, την και επικινδυνοτέραν… την 4 ιουλίου, πέμπτη ώρα προ μεσημβρίας εξήλθε της Άρτης το τουρκικό στράτευμα…σφοδρός πυροβολισμός άναψεν εν πρώτοις κατά μέτωπον• οι Τούρκοι απεκρούσθησαν και πολλοί έπεσαν επί της πρώτης και δευτέρας προσβολής…μεγάλα τα παθήματα των υπέρ ελευθερίας αγωνισθέντων την ημέραν εκείνην…Οι Τούρκοι έγιναν κύριοι του χωρίου, και επήραν όλα τα πολεμοφόδια, όλας τας τροφάς, δύο κανόνια, και την σημαίαν των φιλελλήνων.

Πηγή: Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως. Έκδοσις δευτέρα επιθεωρηθείσα και διορθωθείσα, τ. Β΄, Εν Λονδίνω, Εκ της εν τη αυλή του Ερυθρού Λέοντος τυπογραφίας Ταϋλόρου και Φραγκίσμου, αωξ΄-αωξβ΄ [1860-1862], σ. 260-263.